Ruhtaki Yara Şiiri - Nihal Bıkım

Anlamsız artık gittiğin uzaklardan geri dönmen,
Kabukladığında kalbimin damarları yokluğunun ertesinde.

Gecenin en acımasız anında gelmeliydin oysa.
Ki en çok duvarlarla konuştum o uçurum dibi zamanlarda.
Kalbi kanadı onların da ben her sızladığımda.
Ve müziğin tanrısal tınısına sığındım
Her usuma sen yağdığında.

Toplamadım ardından uzunca vakitler saten çarşafı.
Zira izin kalmıştı birleştiğimiz uç noktada.
Şimdi kalbimin kapısında gardiyanlar,
Bırakmıyorlar içeri akıldan başka bir şeyi.
Bense İçtiğim sıgarayı söndürüyorum ruhumda.
En çok ruhlar acır bitik bir aşkın karanlığında.
Zira en onulmaz acıdır ruhtaki derin yara.