Ruhsuz Sürü Şiiri - Erdem Acar

Karlı dağların dorukları,
Uzak yerlerin soğukları,
Isıtamaz içimi bu alev,
Tutamaz yerini başka ev.

Ne bir ışık görülüyor ne de ses,
Yok başka herhangi bir umut,
Tüm insanlar sanki adeta;
Ruhsuz gezen bir sürü... tabut.

Hasretinden kalem tükendi,
Yazamaz oldu daha deyiş,
Sazın telleri artık suskun,
Şimdi daha zordur bekleyiş.

Nerede o eski beğlerim,
Birine karşı bin, yeğlerim,
Yaralı da olsa sağlarım,
Dimdik ayaktalar, dağlarım.

Koyunlar çobana güvenir,
Köpekler ise sahibine,
Sense yalnız kurtsun oğul;
Sadece yalnızca kendine.