Ruhsuz Şehir Şiiri - Kasım Koçak

dün yıllar önce bu şehre birlikte baktıgımız tepedeydım

küpeşteye yaslanıp bir de sensiz seyreyledim

şimdi daha canlı, daha renkli ve daha albenili

ama yabancı, boğucu, keşmekeş içinde ruhsuz

yoksun artık hayatımda ve senden bihaberim

beni burada bildiğin için buradayım ben ey sevgili

sensiz, kalabalıklar içinde yalnız, mahzun ve huzursuz

unutsan da, unutturulsam da

ömrünün bir deminde batacağım yüreğine diken misali

özlemim, sitemim, kahrım ve sabrım düşünce yoğunluğumda

vuracaklar seni hiç ummadığın en zayıf anında

ben bu şehri sevmiyorum

sen beni burada biliyorsun diye burada yaşıyorum

bir gün yolun düşerse ya da sırf benim için gelirsin dıye

hayal, umut, sevgimle seni bekliyorum

hiç gelmeyeceksin aslında bunu biliyorum

olsun ben inadına inat yinede bekliyorum

her şeyin bir özü, sırrı, ruhu var derler

ben bu zevki sefa ve ruhsuz şehre senden ruh verdim

burada herkes yiyip, içip, eğlenip, sevişip giderler

kalmadı hiçbir şeye zevkim, hevesim ve de sevgim

biliyorsun ben buradayım, deli gönlüm seni bekler

sen beni burada biliyorsun diye burada yaşıyorum

fark etmez kara gülüm belki gelirsin diye bekliyorum

işin kötüsü bu şehre hiç kar yağmaz

hayalimde dağ başlarına karlar yağdırıyorum

yüreğimde yangınım, titreyen tenim ve ellerimle

sana benzeyen bir kardan kadın yapıyorum

sen diye ona öyle sevgiyle sarılıp kalıyorum

bu karsız, ruhsuz ve yarsiz şehirde seni soluyorum

sen beni burada biliyorsun diye burada yaşıyorum

yarın veya ömrünün son deminde belki gelirsin diye bekliyorum