Ruhsuz Cagdan Bıkmışım

     RUHSUZ ÇAĞDAN BIKMIŞIM
Yaşıyorum, ruhuma kelepçeler vurarak.
Fırtınalı gözlerde bir ummana dalmışım.
Hüsnüne bakıyorum, yamacında durarak,
Sor hele, bu âlemde ne hâllere kalmışım?

Zümrütler sönük kalır senin bakışlarında,
Gözlerim gözlerinde sarhoş olup, sızarım.
Ruhum bayram ederken yazında, kışlarında,
Kalemimle baş başa, ben sevdamı yazarım

Hüznüme ortak olmuş, martılar haykırırken,
Bir sürü eşliğinde yürekler dağılıyorum.
Gül açan bağlarımda kanatır beni diken,
Çektiğim acıları hep sana bağlıyorum.

Uzaklarda olsan da  bir kerecik duy beni:
Bıraktığın her anı binbir yaramı kaşır.
Âşıklar listesinin en  başında say beni,
Ruhumun kıvrımında karıncalar dolaşır.

Ben bu çağın sevgisiz bir evladı değilim,
Bu günlerden yaşarım gül kokan zamanları.
Yabanlar bilmez beni, aşkı söyleyen dilim,
Gönlüme eşlik eder çağların dumanları.

Altımda bir küheylan, aşıyorum dağları,
Ak tolgalı beylerle yolculuğa çıkmışım.
Tayy-ı zaman etmişim, yaşıyorum çağları,
Gerçek aşkı bilmeyen ruhsuz çağdan bıkmışım.

                                    Mevlüt EŞGÜNOĞLU