Ruhların Göçü Şiiri - Emine Sipahi

Sessizce süzüldü gün batımı,
Gök, hüzünle kızıl ve griye boyandı.
Ve ben izledim,
Ruhların göçünü bir nehir gibi.

Bir zamanlar gülüşler vardı burada,
Bir zamanlar nefesler sıcak ve canlıydı.
Ama şimdi, her köşe başında boşluk var,
Her adımda yankılanan bir sessizlik...

Ruhlar, gözden kaybolan yıldızlar gibi,
Uzak ufuklara savruluyor.
Bir zamanlar dokunduğumuz eller,
Şimdi sadece hatıra,bir dize,bir nefes,bir sızı...

Toprak sessizce alıyor bedenleri,
Ama ruhlar yükseliyor göğe doğru,
Kanat çırpar gibi süzülerek,
Uzaklara bilinmeyen diyarlara.

Gözyaşları akıyor zamanın nehrinde,
Ve biz , geride kalanlar,
Onları sadece hissedebiliyoruz.
Bir rüzgar,bir şarkı ,bir koku...
Hepsi hatırlatıyor varlıklarını,
Ama dokunamıyoruz,saramıyoruz.

Ölüm bir kapı gibi,
Sessiz, soğuk, kaçınılmaz.
Ruhlar geçiyor o kapıdan,
Ve ardında yalnızlık bırakıyor kalanlara.

Bir fısıltı geliyor geceden:
''Biz buradaydık, hep buradaydık...''
Ama göremiyoruz, sadece hissediyoruz.
Kalplerimizde titreyen bir boşluk olarak.

Ve bir gün, biz de o göçün yolcusuyuz,
Bedenlerimiz toprakla karışacak,
Ama ruhlarımız,
Kendi yollarını çizecek sonsuzluğa doğru.

O zaman anlayacağız:
Ölüm bir son değil,
Sadece bir geçiş,
Bir yolculuk,
Ve... RUHLARIN GÖÇÜ