Ruhlara İnanmak Şiiri - Damla Çolak

Ben ruhlara inanıyorum..
Özellikle siyah elbiseli kadınların ruhlarına.
İncecik boyunları, karanlık yüzleri var;
Bir de upuzun tırnakları bu kadınların.
Bir baksanız aynada tam arkanıza..
Görürsünüz onun ruhunu.
Cadı derlermiş rivayetlerde bu kadınlara;
Cehennemi layık görürmüş insanlar;
Ateşte yanan bu kadınların sözde "lanetli" ruhlarına.
"İnanamıyorum..!"
Oysaki ne de güzeller siyah elbiselerinin içinde..
İyice güzelleşmişler "büyü"ler ile de.

Uykumdan uyanıyorum siyah geceliğimin içinde.
Bir sigara yakıyorum.
Ben ruhlara en çok da böyle gecelerde inanıyorum.
Ölümün aynası cehennem, en azından bunu biliyorum.
Boşuna değil inancım benim:
Rüyalarımı istemsizce kendim "cadılar" ile donatıyorum.
Onları karanlık bir çağda yakan insanların zalimliğini hissediyorum sigaramı içerken.
İnsanlardan biri de benim...
"Zebaniler kavuşturacak o kadınlar ile zalim insanları tekrar" diye geçiriyorum içimden yüzüme su çarpıp ve kafamı kaldırıyorum.
Saat tam 03.30
...
Mezardan yükseldi bir çığlık;
Kahkahayı bastı aynada arkadamda duran cadı.
"Zebaniler, alın götürün şu kadını geri!"
...
Sonunda gitti yakılasıca..
Ruhlara inandığımı söylemiş miydim..?