Araftayım.
Sonsuz bir derinliğe düşürken tutunmaya çalıştığım bıçak gibi duvarlar parmaklarımı kesiyor, elim yüzüm kan içinde.
Araftayım.
Gökten uzakta, yerin yedi kat dibinde, cehennemvari bir karanlıkta deli eden sessizlikle yumruk yumruğa boğuşuyorum.
Araftayım.
Yüz binlerce kanlı canlı beden içinde bir meyitim. Ruhum bedenime hapsolmuş. İçimdeki yalnızlığın esiriyim. Karanlık üstüme geliyor, korkuyorum.
Araftayım.
Sesimi kimse duymuyor. Sesimi duyuramıyorum. İçimdeki aşkla ölüyorum. Ruhlar mezarlığına gömüyorlar ruhumu. Ruhumu bedenimden koparıyorlar. Ölüyorum.
Kayıt Tarihi : 27.3.2022 23:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!