Ruhlar Geçiyor Şiiri - Hüseyin Karabulut

ruhlar geçiyor mezarımın üstünden
biri gelseydi paylaşsaydı yalnızlığımı
dindirseydi yağmurumu
ne kadar mutlu olurdum
eskiden
artık gelmesin kimse yanıma
alıştım çünkü yalnızlığa
aslında yalnız değilim mezarımda
yağmur eşlik ediyor söylediğim şarkılara
müzük oluyor rüzgar uğultusuyla
sanırım sadece onlar beni unutmayanlar
öldü hepsi parkımda eskiden dostum olanlar

zaten bir ben kalmıştım parkımda
oyuncakları kırıp ordan kaçtığımda

yerleştim mezarıma rüzgar ve yağmurla
kendimi kapattım bu zindana
ağlamaya başladım ağladım ağladım ağladım
bir ben yalnızım sanki
şu dünyada
baksana yağmura
o da ne kadar mutlu rüzgarla
ya ben
kimle kimle kimle
hiç kimse sadece ben kendim
düşüncelerim ve düşünüpte kabul edemediklerim
burdan dışarı çıkmak gibi
bakmak tekrar gün ışığına
inanmak tekrar sevgiye aşka
ağlamak yine dünyaya

izin yok ama bu düşüncelere
inanmam duvarımın arkasından bana konuşanlara
beni burdan çıkarmak isteyip
gün ışığına
sevgiye ve aşka
kanmam inanmam onlara
ama yinede