Ruh Şiiri - Abdül Berhan Çayhan

Kalan hatıraların içimdeki coşkusu,
İçimi ürpertir bu çiçekler kokusu,
İnsanı aldı mı bir de ölüm kuşkusu,
İşte o zaman can, çıkar gider bedenden.

Gözlerinden ayrılıp, kokunu unutunca.
Sonra unutulmuşa doğru yelken açınca.
O seyirde giderken, o gemi de batınca;
İşte o zaman can, çıkar gider bedenden.

Canından vazgeçip, asıl cana varınca,
Daha sur'a üflenmeden sur sesini duyunca,
Gece rüyalarından nefessizce kalkınca;
İşte o zaman can, çıkar gider bedenden.

Ya da biraz yaklaşıp gözlerini görünce,
Kokunu en derinden teneffüs edince,
Azrail son nefesi alıp geri gidince,
Sen bir nefes verince ruh çıkar bu bedenden.