Rufai. Şiiri - Yorumlar

Bu şiirde anlatılmak istenen, tasavvufi aşkın derinliği, bir mürşide (Pir’e) olan gönülden bağlılık ve nefsin terk edilerek manevî yolda yok oluş sürecidir. Şair, kendi iç yolculuğunda dünyadan ve benlikten uzaklaşıp, pirinin rehberliğinde ilahi hakikate ulaşmayı dile getirmektedir.

Aşağıda şiiri parça parça analiz ederek daha açık hale getirelim:

?

1. Kıta

Aşkındır beni yaşatan, pir’imsin ya Rufai
Bulunmaz derdime derman, dermanımsın ya Rufai
Sensiz geçen her gün içim feryadı figan
Bilirim sendedir Pir’im, amansız derdime derman.

• “Pir’imsin ya Rufai”: Burada, Rufai tarikatının kurucusu Ahmed er-Rufai’ye hitaben yazılmış. Pir, sadece bir rehber değil, aynı zamanda ruhun şifasıdır.
• Şair, bu dünyadaki her acının tek çaresini pirinde görür.
• Sensiz geçen her gün acıyla doludur, çünkü iç huzuru ancak pirin varlığıyla mümkündür.
• Derdi dünyevî değil, ruhsaldır. Derman da yine manevîdir.

?

2. Kıta

İsyanım nefsimedir, itaatim sana
Arzum yolundan gitmektir, lütfedersen bana
Ben kendimi sende buldum, aradım kayboldum
Şu dünyada bir hiçtim, seninle var oldum

• Şairin isyanı dünyaya değil, kendi nefsinedir. Tasavvufta nefsin terbiyesi en temel adımdır.
• Pir’e duyulan bağlılık mutlak bir itaate dönüşür.
• “Kendimi sende buldum, aradım kayboldum”: Bu, mistik aşkın zirvesidir. Benlik kaybolur, sadece aşk kalır.
• Son mısra, şairin kendi varlığını pir sayesinde anlamlandırdığını gösterir: “Hiçlikten varlığa geçiş.”

?

Özetle anlatılmak istenen:
• Şair, bir mürşid (pir) vasıtasıyla Allah’a ulaşmayı hedefler.
• Bu yolda benliğinden (nefsinden) vazgeçer, acı çeker ama huzur da bulur.
• Pir’in aşkı, sadece dünyevi değil; ruhani bir aşk, bir kurtuluş kapısıdır.
• Şiirin tamamı bir manevî teslimiyet, bir yolculuk, bir “fenâ” hâlidir (benliğin erimesi).

Ne güzel şiir ellerine yüreğine sağlık Sergen kardeşim