Rubâîler (2) Şiiri - Rukiye Aydın

Tâ ezelden bezm-i yârin nağmesi
Eylemiştir gönlümüz dil-Beste’si
Dest-i sâzın târ-ı cânım titretir
Cûş u cûş ettikçe dilden ‘hû’ sesi

*

Mürg-i cânım semt-i yârin nâlesi
Her dü âlem gûş eder sûz-nâk sesi
Cân u tenden gittiğin yetmez gibi
Bir de lânen bellemiş yâr sînesi

*

Dil-nevâmız yâre varmış ey gönül
Yâri cânın der imiş ‘mestinde cân’
Sûz-i târ’a bağlamış cân bağımız
Beste-veş sûz-nâk imiş destinde cân

*

Dil suhûfun şerh eden yâr’dır gönül
Dilde dâğın söyletip sardır gönül
Söyle kim derdin şifâ-yâb eylesin
Dest-i yâr’da her telin vardır gönül

*

Etme ümmid ey gönül yok çâresi
Cân u tenden özgedir dildâresi
Bir makâmı âlidir kim vasl-ı yok
Âşıkânın dildedir hem-hânesi

*

Aşk cefâsın bilmeyen bilmez özün
Aşk devâsın bulmayan görmez gözün
Çeşm-i dilden kıl nazar sen a gönül
Aşk sefâsın sürmeyen dövmez dizin

*

Bir hayâldir gördüğün gûş etmese
Dest-i câmın olsa cân nûş etmese
Gel bu kavgâdan geçip git a gönül
Dilde deryâ neyleyim cûş etmese

*

Hâl-i dilden anlayaydın ayrılık
Bâri câmâ dolmayaydın ayrılık
Nûş ederdik vasl içün zehr olsa da
Câmda sen sen olmayaydın ayrılık

*

Görmedik ahd ü vefâlar neyimiş
Sürmedik aşkda safâlar neyimiş
Bî-vefâ gönlüm varıp yâr bezmine
Dil- suhûfun sun cefâlar neyimiş

*

Haydi gönlüm vasl-ı yâr it bekleme
Hem de ki dâğ üstüne dâğ ekleme
Yar dizinde kim sabahlar sor hele
Haydi gönlüm vasl-ı yâr it bekleme