Roza Şiiri - Ali Sarıkaya

Acı diyorum Rosa büyütüyor insanı,
Bazen balın zehirden pek de farkı kalmıyor,
Gözlerin dindiriyordu içimdeki isyanı
Yoksun… kumdan kalelerim,birer birer düşüyor.

Üzülüyorum Roza, kahroluyorum!
Şimdi boynu bükük kalacak tüm şiirlerin,
Her saat sesinde ürperiyorum,
Adı bile ölmeme yetiyor gitmelerin…

Uykuları kaçırıyorum bitmesin diye gece,
Saatlerce yüzünü seyrediyorum,
Bu ayaklar mı gidecek Tanrım? Bu nasıl işkence?
Roza her saniyede bende eksiliyorum…

Roza al getir yüreğimi gölgelerin şehrinden,
Vicdan denen nimet sofrana konmuyor mu
Şeytan merhamet etti hasretinin şerrinden,
Sen bir saniye merhamet etsen olmuyor mu?

Neden bitmiyor cezam müebbet mi hasretin,
Aynalarda hicranın, içim dışıma gurbet,
Sonbaharımı kışa çevirmek mi niyetin?
Roza iki satır yaz bir selamını lütfet.

Yalnızım kör - Kütük ağır ve sessiz,
Sokaklarım çıkmaz çarem Çaresiz,
Anlamlar anlamını yitirmiş sensiz,
Roza,bir tebessümlük gelmiyorsun sen...

Roza Karanlıklar çökünce Şehre,
Kuşlar bile yuvada, firariyim ben,
Kalabalık içinde yorgun bir çehre,
Bakıp da halimi görmüyorsun sen...

Adına ölüm derler anlatsam sensizliği,
Ölüm, ölürdü görse Bende çaresizliği...
Cansız dört duvar bile birbirinin sırdaşı,
Hangi vuslat bitirecek Roza, bu bitmez hasretliği?