Ronahi II Şiiri - Durdu Mehmet Dalkanat

Ademin yasak meyvesine aydınlık diye koşarken bir zaman diliminde herkes, ben cennette kalmayı yeğledim Ronahi.Yalnızlığımın içinde büyüyen esmer bir inciydi adın.Öyleki…bana cehennemi özletecek kadar…

Fırat’ın mavisini silmiştik demiştik ya hani
Bu gün en başına yeniden koyduk Ronahi.
Kerbelada kırılmıştı kaderin çizgisi.
Yol da birdi, yolculuk da, yolcu da bizdik
Ve fakat Dicle’nin yeşil sularında bitemedi Ronahi
Rebezenin kumlarını asyanın bozkırlarına taşıdık da.
Fizandan yemene, Çin seddinden Viyanaya
Döküldük kaldık yollarda Ronahi.
Yokluğunu yolcular daha iyi bilir.
Fosforladım dı bin yıl öncesinden.
Kaldırımlarımda izin kalmıştı Ronahi.
Örtülerinden kalk ve uyan artık.
Ben en çok kendimi buldum yokluğunda.
Ben en çok sana susadım Ronahi.

Bırakma beni ıssızlığında gecenin.
Al beni Kollarına.

Mayıs ayların gülüydü.gül dökerdik yollarına.
Dökemedik Ronahi.
Bir kez daha yasını tuttuk baharın.
Bir kez daha kanadık.yandık, tutuştuk.
Şiirlere akıttık gözyaşlarımızı.
Yusufun kör kuyusunda büyüttüğüm adını,
Bir kez daha zindanıma taşıdım Ronahi.
Şimdi sen bir nefes ver bana aydınlığından.
Ki yağayım çöllerine Yusuf diye.
Aşk yeşersin yeniden Züleyha’nın ağarmış saçlarında.
Yeniden ağlayalım yaşamsız kadınlara,
Diri diri gömülen kız çocuklarına.
Yeniden umut taşıyalım evsizlere, ekmeksizlere,
Bir harf söyle bir kelime sığdır misralarıma.
Elif lam mim
Pür dikkat kesilsin cümle alem.
Yoksulluğun keskin kılıcına.

Bekletme beni kızgınlığında çölün
S/al beni yollarına.

Yakarışlarım en önce Allah’a sonra sanadır. Hüzün ki en çok yakışandır bize Ronahi.Geç kalmış olsam ne yazar, erken gelmiş olsam ne fark eder.Sana can veriyorum Ronahi.