Lütufkar doğanın kalbini kırmasaydık keşke
Yeterince hayranlıkla baktık mı gökyüzüne?
Ölür şimdi her an zihnimde
Mazi denir adına
Tası tarağı toplayıp gitmekte şu an yaşam
Bedenim uğraşır sürekli
Kaçmasın diye aniden
Mümkün müdür katili olmak zamanın
Değilse bile her anın tadını çıkarmak mümkün müdür?
Rüzgarın gemilerle olduğu gibi
Toprakla bir ilişkisi olmalı zamanın
O halde yaşama tutunmaya çalışmak,
delilik olsa gerek
Ne kadar romantikse birini sevmek,
işte o kadar romantiktir yaşamak
Romantik delilerden oluşan bir gezegen
Doğa acımış olmalı halimize
Ama onu da sevmedik hakettiği kadar
Sonuçta ayaklarımız hep toprağa basar
Demek ki yaşamak; yavaş yavaş alışmak ölüme
ve demek ki aşk; iki kat delilik
Kayıt Tarihi : 25.8.2019 01:35:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!