Rollerimiz Çok, Sahnemiz Hazır

Rollerimiz çok, sahnemiz hazır,
Perdeler ağır, kadife, kan kırmızı…
Bir an duruyor zaman,
Salonda nefesini tutmuş bir kalabalık gibi,
Kendi içimizde bizden başka kimse yokken bile.

Işık çok güzel,
Öyle güzel ki, insan kendi gölgesini alkışlamak istiyor.
Ama biliyorum, ışık dediğin şey
Bir yüzü ortaya çıkarırken,
Diğerini unutturur.

Bugün kim olacağız?
İlk repliğini unutan bir figüran mı,
Yoksa hikâyeyi taşıyan başkahraman mı?
Kim bilir, belki de ikisi de…
Çünkü bu sahnede herkes aynı anda
Hem başrol, hem de hiç kimse.

Kostümlerimizi giydik,
Cümlelerimizi ütüledik,
Sahnede tek bir kırışıklık kalmasın diye.
Ama içimizdeki kırışıklıklar?
Onları hangi ütü düzleştirir?
Hangi replik siler yılların çizdiği derin suskunluğu?

Perde açılmadan önce bir sessizlik olur ya,
İşte orada gizlidir bütün sırlar.
Kuliste, aynaların karşısında,
Kendi yüzümüze bakarken bile inanamayız bize.
Bir çift göz, başka bir hayata aitmiş gibi bakar
Kendi gözlerimizden.
O an bilirim, sahne sadece tahtadan değil,
Hafızadan, acıdan, düşlerden yapılır.

Bir alkış duyulacak az sonra,
Ve biz, bize ait olmayan bir zaferin
Gürültüsüne sarılacağız.
Birileri “Harikaydı!” diyecek,
Ama biz içimizden soracağız:
“Kimin hayatını oynadık az önce?”

Işık çok güzel,
Ama ışığın olmadığı bir yer var sahnede:
Perdelerin arkası.
Orada kimse alkışlamaz,
Orada kimse beklemez.
Orası bizim en çıplak hâlimizdir:
Rolleri çıkarıp, replikleri unutup,
Kendi adımızı sessizce fısıldadığımız yer.

Bir gün roller bitecek, biliyorum,
Perde kapanacak,
Koltuklar boşalacak,
Salonda bir tek bizim ayak izlerimiz kalacak.
Ve işte o zaman anlayacağız:
Bütün hayat, sonsuz bir sahneydi,
Biz hep başkasının gözünde oynadık.

Belki bir gece, ışıklar sönünce,
Sahnenin ortasında tek başıma kalırım,
Adımı hatırlarım ilk kez.
Ve kim bilir, belki de o an
İlk defa kendim olurum,
Hiçbir replik olmadan,
Sadece kendi sesimle:
“Perde kapandı… Ama oyun bitti mi?”