Roj Şiiri - Kalender Yıldız

bir kız tanıdım
saklardı kendini garipçe
neşeli sanırdı onu herkes
fırtınalar yaşardı içinde
sakin ve sessizce

roj diye bir kız
kalbi su kadar duru
ve ay kadar hüzündü yüzü
ama kimse görmezdi
ustaca saklardı kendini
ben görürdüm
bilmezdi

unutulmuş düş arardı
gün sarısı bahçelerde
yalın mısralar okur
muhal sözler söylerdim ona
tenha sokaklarda

kırılınca giderdi
dingin akşamlar için
ve hep
olmak istediği gibi gelirdi
olduğu gibi değil

bir kız
saçları uzun siyah
fotoğraflardan tanıdım onu
galiba sonbahardı
ben astımlı hava nemli
ölmekten korkardım
küf kokulu odamda
o şarkılar söylerdi
kimi şen kimi şehla

roj diye bir kız
ne kadar da unuturdum ismini
tütün içerdi kahveyle ekseri
eskiydi fotoğraflar alamazdım sesini
hem söylediği şarkıları kimse bilmezdi
farkında değildi belki
ama bir çocuktu hâlâ
büyüyecekti
galiba
adı
roj’du