Risale-14 Şiiri - Mehmet Emin Doğan

Ben olmaya dair…
Sevgili Sen,
Son görüşmelerimizde hayli dikkate değer sohbetlerde bulunduk. İtinayı elden kaçırmamak gerek böylesi sohbetlerde. Dinleyen ve anlatan mahir olmalı, konuşulanları algılamada. Maazallah, küçük bir yanlış anlama büyük felaketlere sebep olabilir. Felaketin ne olacağını ise biz bilemeyebiliriz. Zira, bizim hayır bildiklerimizde şer, şer bildiklerimizde hayır olabilir.
Israrla, senin ve benim kim olduğumuzu anlamaya çalışıyorsun. Aslında ben de buna muhtacım ama verilenden fazlasını almamaya da özen gösteriyorum. Bunun yegane sebebi sana verdiğim değerdir.
Biliyorum ki beni daha çok ve hep tanımak istersin.
Mümkün değil.
Bitesi bir süreç değil de ondan mümkün değil.
Hitamına erebileceğini sanmıyorum da ondan mümkün değil.
Yoksa, sakındığından asla değil. Ben, benim hitamıma eremedim. Sen erebilirsen ayrıca müteşekkir olurum.
Ben seni tanımak arzusunda saplı değilim. Sana ereyim yeter. Gönlümün muradı budur. Bundan da uzak değilim. Senin verdiğinle iktifa etmediğimi düşünüyor olabilirsin. Ama ben daha sonra verdiklerine ulaşmış olmanın şükründe oluyorum. Verdiklerini çoğaltabiliyorum.
Bak sana 2005 yılının Mayıs ayında yazdığım bir karalamayı okutayım. Göreceksin ki karmakarışığım. İşte senden istediğim tek şey buna dair.
Beni sadeleştir, durult.
Sana her zaman müteşekkirim26.10.2007

“Beni kimsenin çözebileceğine inanmadım hiç. Bugüne kadar kimse bana sevme diyemedi. Sev diyenlere itibar etmemenin gayretinde de olmadım. Sevmenin ve nefret etmenin elimde olmadığını izah etmek ise başarılı olamadım.
Kimsenin, beni benden almasına müsaade etmedim. Zaten kimse de kendisini benim için harap etmedi. Çiviyi sökmek için çivi arayanlar, beni çözmek için beni arama zahmetine girmediler.
Kendimi sadece kendim gibi gösterdim. Kimseyi görmediğim zaman, kimseye görünmediğimi de hissetmedim.
Yıllara hiç suç bulmadım. Yılların bana ceza kesmesine de müsaade etmedim.
Gökyüzündeki yıldızlara gücenmedim, yeryüzündeki yıldızlara güvenmedim. Güneşin parlaklığına aldanmadım ama yıldızların hüznüne ortak olmaktan da korunamadım. Karanlıkların ürpertisini, güneşin parlaklığı ve yıldızların hüznüyle ortak yaşadım.
Gönlümün sesini duyarken beynimin suskunluğuna anlam vermenin uğraşısıyla oyalanmadım. Sesin frekansına aldanarak suskunluğun dostluğunu zedelemedim.
Tekerlerin dönüşündeki ahengi seyrederken çarkların dönüşündeki acımasızlığı unutmadım. Kendime, sadece ayaklarımın istediği yere gitmekten korktuğum kadar güvendim. Cesaretimin azameti, çarkların dünüşü karşısındaki ayaklarımın direncinden büyük olmadı.
Ağaçlar neden yeşil diye hayıflanmadım. Laci takımın süksesinden gocunmadım. Siyahlarla dolaşanların esiri olmadım. Beyaz giymenin dikkat istediğini zaten doğarken öğretmişlerdi bana. Ve adam olmanın renklerle uyuşan ahengini öğretti hayat, acımasızlığıyla. 13.05.2005”