Rica Ederim Şiiri - Yılmaz Tizgöl

Gonk'un çalmasını bekleyen bir boksör gibiyim.
Ya son raunt yada sondan bir önceki.
Mağlubiyet kesinde... ayakta kalabilirmiyim ki?
Ağzım burnum kan içinde.
Gözümde bulanıklık
Gönlüm kırık yaram açık.
Çalsa da şu gonk kaçsam köşeme.
Bir yumruk daha alırsam serilirim yere,
Kalkamam...
Kemerimi değil ruhumu korumaya çalışıyorum...
Rakip acımasız...
Hep aynı yere vuruyor yüreğime.
Biliyor orada yara büyük dayanması güç...
Bir indirsem kalkamaz diye düşünüyor.
Yada daha da acımasız, zevk alıyor vurmaktan .
Gözü dönmüş... bir kere.
Bir yumruk, bir yumruk daha aynı yere.

Saat gelsede kaçsam içime...
Akşam olsa gitsem evime
En korunaklı yerim içim..
Elimi yüzümü yıkasam içerime saklansam.
Bir orda kimse dokunamaz.
Yaralayamaz beni kıramaz. Ana rahmindeki gibi.
Yaralı girerim zaten içeri.
Girip kapatırım kapıyı pencereyi...
Örterim tüm perdeleri.
Kimse görmesin yaralarımı.
Önümde duran acılarımı.
Yaralı bir köpek gibi, yalarım...,tımarlarım.
Soluk soluğa kalırım.
Derin derin inlerim.
İçimde dinlenirim.

Ölmekte böyle bir şey değilmi sanki...?
Kendi içinde öldüysen nereye gömüldüğünün, ne farkı varki?
Her şey bu kadarmı yalan?
Aşkmış, sevgiymiş.
En masumu böyleymiş.
Velhasılı hikaye'imiş.
Yaşamak olmuyormu kırmadan?
Yada kırılmadan.
Kaç kare yapıştırdım kırılanları.
Artık tutmuyor parçaları.
Kucağımda can kırıkları...
Etraf kan içinde
Kalsam kendi içimde.
Kimse dokunmasa.
Sarmasa yaralarımı.
Sabaha saati kurmasam...
Bir daha uyanmasam.
Dokunmayın lütfen.
Ne olur... rica ederim.
Teşekkürü bir borç bilirim.

Yılmaz Tizgöl
Moskova
20 09 2021