Revnâk Şiiri - Mustafa Göçmez

Müjdelenen şehir, cennet bahçesi
Seni arzu etti asırlarca her Sultan
Ateşinle kavruldu gönüller an be an
Ziynetini kuşandın, Fatih’in oldu şan

İstanbul, hayalini kurmayan yoktur cihanda
Aynı tadı vermez senin yerine konan da
Tarihin şanlı, şerefli; açık olsun bahtın da
Görmeyenler bedbahttır,huzur kavuşanda

Her yanın farklı güzel her yerin ışıltılı
Göz alıcı surların, köşklerin, sarayların
Gündüz bahçelerin hoş, gece kaldırımların
Zamana meydan okur asırlık çınarların

Günün cana can bahşeder, gecen ayrı derman
Yeşilin ümit verirken, mavin sır saklayan
Ne yıkılır surların, yıllara meydan okur
İstanbul, geç olmadan zamanın çarkını kur.

Ne kullar köle oldu uğruna, ne canlar feda
Ne yıldızlar söndü senin için, ne günler doğdu
Bir vuslat nasip etti yaradan, etmesin cüda
Sen bana yar, sensizlik en kötü kabus oldu.

Ne varsa sende var iyiye güzele dair
Yıllar yılı bozulmadan gelen günümüze
Anlatamaz hiçbiri; ne hikaye ne şiir
Yalnız görmekle erişilir o kıymetli zümrüte.

Yetmiş yedi milleti barındıran gök kubben
Dünyaya en evrensel bildirgeyi haykırır
Kilisenle camin yan yana durdukça
Kıyametin kopmayacağı gerçeğini anlatır.

Gözlerime sel yürür bir yüzünü gördükçe
Gönlüm revnak olur diğerinde döndükçe
İkisini bir tutanın aklından zoru vardır
Yanar yürek kor olur böylesini gördükçe.

Hayalle gerçek arasında bir yersin
Asırlarca tasvirin mümkün olmamış
Gözle değil, gönülle görünürsün
Ermemişim herhal vaktim dolmamış

Yarınım, yarenim, hüznüm, kederim
Sende mana kazanır bütün düşüncelerim
Oğlumun değnekten atı, kızımın bez bebeğisin
Eşimin ilk göz ağrısı, benim her şeyimsin.

Belleğimde en son senden bir şeyler kalsın
Her şey senin kadar güzel olsun dünyada
Ve açılsın sonsuzluk nuruna kapılar
Kavuşsun gönüller, Şehr-i İstanbul’una…