Revnak-ı Bahar Şiiri - Ercan Keskin

Yıkılsa birden gönlümdeki şu köhne mekân
Can suyu verilse el sürülmemiş aşklara
Hayat bulur muydu ki usta kalem ucunda
İmgelerim tutuşurken revnak-ı baharda
…
Ölüm yaklaşınca değişirmiş hep dünyalar
Sayrılık bahane olur tükendikçe zaman
Ne hırs kalırmış ne de manasız tenakuzlar
Uçurtma kanadına takılır ahla/ vahlar
…
Henüz yaşsız bebeğin o yumru ellerinde
Deneyim kazanır emeğin sonsuz çabası
Düş, tomurcuklanmadan nadasa bırakılmaz
Aşka hasret devingen yaşam katmanlarında
…
Umutlar her dem savaş borusuyla ulanır
Yeniden doğar gün be gün sağaltır kendini;
Ve Küllerinden yaratılan, efsane olur;
Tanımaz engelleri, yıkar geçer bendini.