Retorik Bilmece Şiiri - Ilgaz Dündar Akyalı

[...], sen ne biçim şeysin öyle
Ne şeklin belli ne de şemalin

Bazen o kadar uzun ki bitmez gibi
Bazen ise hiç yaşanmamış gibi kısasın

Kimi bir yıl daha yaşayabilmek
Kimi daha fazla yaşamamak
için heba eder seni

Kimi servetine bir basamak daha
Kimi ağzına bir lokma olsun
koymaya çalışırken yumar gözünü
harcar ömrünü

Başın var anladık tamam
E sonun da var kabullendik
O da tamam
Aradakiler neden hep natamam?

Varlığın hiç çözemeyeceğimi bildiğim bir bilmece
Yokluğun ise isimsiz korkuların ebesi
Sebep olduğun bu duygular, düşünceler
Sığınmaya şemsiyem olmayan
bir sağanak yağmur gibi iniyor üzerime

En parlak coşku renklerinin
En karanlık keder renklerine karıştığı,
sürüldüğü boş bir tuval.
Peki ya fırça kimin elinde?
Renkleri, şekilleri kim seçiyor, kim çiziyor.

Gaddarsın da üstelik biliyor musun?
İnsanın karşısına birilerini koyup sevdiriyor,
sonra da bebeğin elindeki şeker misali
alıp ağlatıyor, üzüyorsun

Doğdurup öldürüyorsun
Sevdirip küstürüyor
Ve güldürüp ağlatıyorsun

Kopmak da fazla kolay senden
Bir yanlış pedal hareketi ile misal
Kendine ertesi günün 3. sayfasından
Yer ayırtabiliyor insan