Resimdeki Yok Adam Şiiri - Muhammet Çalık

Bir adam şimdi..
Kendini astığı evin balkonunda
Simsiyah bir mavide
Bulanık ışıklarını izliyor Ay’ın…

Yanıp sönen kırmızı bir lambanın ucunda
Soluk soluğa duruyor..
Çocukluğundan kalma
Eski birkaç hayal
Birbirleriyle kavga eden çocuklar içerde
Odada kıvırcık kızın saçları
Oğlan uzun ve düz
Sayfaları çevirdikçe rüzgar
Kız sordukça abisine neden
Abisi kızdıkça Resimde yok adama..

Resimdeki yok adam
Hızlı hızlı çektikçe lambanın ucundan
Sararan parmaklarının arasından kayıp gidiverdi acılar
Elinin değil göğsünün yandığını hissetti
Bir kuyudan çıkışını hatırladı
Yerde yuvarlanışını kuyudan çıkınca

Hatırladı hep
Bir ismin nasıl saklanıp kollanacağını beyinde
Yürekte nasıl çarpıp duracağını
Ne çok sevindi birden
İşte yeniden o isim dudaklarında
Gözlerinden süzülürken paslı kurşunlar
O ismi defalarca söyledi

Her şeyden vaz geçip
Bir o ismi unutmadığına sevindi sonra
Rüzgar sayfaları çevirdikçe
Balkonda kalın ve kısa bir iz bıraktı söndürdüğü lamba..
Kendini astığı evin duvarlarında durdu
Evdekileri ürkütmeden geçip gitti..