Resim Fırçam Şiiri - Seyit Burhaneddin K ...

Geceler tuzak bana,
Mutluluk uzak bana,
Dertler yüreğimde çile çile,
Yalzınlık dağ gibi bedenimde,
Ruhum en büyük işkencelerde,
Ölüm çok kolay,
Bir o kadar da zor mesele,
Mazide büyük hatalar,
Atide ne bir umut ne bir ışık var,
Kimbilir yaşanacak daha ne dertler var,
Taşıdığım kalb değil sanki sabır taşı,
O da çatlamaya ramak kaldı,
Duygular çalınmış, sevgiler menfaat üzeri,
Bir ben var sanıyordum kendime dost,
Meğer en büyük düşmanıymışım bu benin,
Sevgiydi insanoğluna beslediğim,
Vurulmaya en kolay hedefmiş, bilemedim...

İhanet kurşunlarıyla vuruldum ki,
Bir daha kendime gelemedim,
Biliyorum, sevgi benim tek silahım,
O da gül kusmaktan usandı...
Dikenleri hep bana battı,
Yüreğimde onulmaz yareler açtı,
Birde dönüp baktım ki geriye,
Çaresiz, derbeder bir haldeyim...

Ah çocukluğum desem,
Hiç yaşamadım ki özleyeyim,
Gençliğim desem, ama nasıl geçti hiç bilemedim,
Vasiyetim mezar taşıma yazılacak bir cümle,
“O zaten hiç yaşamamıştı ki...”

Kaderi ben yazmadım ama,
Hata dolu resimleri hep ben çizdim,
Akıl denen, o akılsız resim fırçamla,
Hatalarım kaderim oldu,
Ortaya çıkan tablo rezalet,
Bense doğduğuna bin pişman,
Yeter artık bitmeli bu hayat,
Ama nasıl ne zaman...
Kimin bende bir hakkı varsa gelip alsın,
Eğer ki birini de kırmışsam,
Artık özür de dilemiyorum ondan
Ezilip hor görülmekten öyle bir hale geldim ki,
Bu hayatı artık kaldırmıyor,
Viran olmuş bu yürek hanem...