bağrına bastığı sevdasıyla baş başa
tek başına nöbetteydi bir çocuk
gözleri renkler dokuyordu kesintisiz
beyaz karanfillerin gözyaşıydı
kırmızılara rengini veren
yorgun şafakların şıpsevdileriyle
savaşmak kadar zordu
zordu yaşama tutunmak
"oysa, bir kibrit çöpü değil miydi?
koca bir ormanı kötürüm eden"
o ormanlar ki;
geleceğiydi memleketin
gökte yıldızlar kadar yalınkılıç
yerde toprak gibi
kin ve nefretten uzak
bir zamanlar aydınlıktı umutlar
aydınlığa yürüyordu renkler
ellerinde demet-demet
kırmızı-beyaz karanfiller
30.01.2014
Hatice AkKayıt Tarihi : 12.7.2015 17:03:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!