Renkler -2- Şiiri - Yakup Şirin

Ben renkleri böyle bilmezdim
En temizini sunarken yare sevdanın
Sanki altını üstüne çeviripte dünyanın
Tüm korkularımı sevdanla sundu
Artık sevmeyeceğim bu ilk ve sondu
İlk başta yaşamdı sonrada dar ağacı renkler
İstemezdim belki sevdamın ölmesini
Belkide sende gömeceksin sevdanı
...
Yada yaşamasaydın mazimde
Keşke sevmeseydim seni
Gömerken bendeki seni benim tüm benliğimi
Geçmişe özlem geleceğe hayal
Hayal üzerine doldurduğum topraktı
Mezarımdı kazarken kullandığım kazma kürekti
Dündü ve yarındı
Yaşamdı ve ölümdü
Gerçekti ve hayaldi
Sevdayla beraber gömdüğüm tüm dünyamdı renkler
Artık yoktu yoklukta saklı renkler
Oda sevdam gibi ademe kavuştu
Benden geri bir ceset kaldı hayatta
Son gücümle geçmişe bakıpta
Sineme çektiğim taş özlemle döktüğüm yaştı renkler
Feryadım yaşamdaki tüm sesim oldu
Artık her anım nedenlerle niçinlerle
Keşkew diyorum yüzlerce binlerce
Keşkelerimdeki hicrandı uğradığım hüsrandı renkler
Duyguların en incesi acıların simgesiydi renkler
Sevdam yok sen yoksun renkler yok
Nasıda yok olu verdiler bir gecede
Ve artık bende yokum kendimde
Sevmemişken hiç bu kadar ömrümde
Sevdamı tutmak için elsiz konuşmak için dilsizdi renkler
Bir avare bir kaçıktı
Kimsesiz bir çocuktu renkler
Mezarımdaki güldü ve sensiz bir gündü
Kimsecikler anlamazken halimden
Ben kimselere anlatamazken halimi
Aklıma düştüğünde ulu bir volkandı
Beynime sıktığın küçük bir mermi
Tattırdığın hayat hayatımdaki feryattı renkler
Bağlamadan çıkan sesti en yanık hal,yle
Kabulümdür yenildim öldüm ve dirildim
Tek düşündüğümse sendin
Birde mahsum duran o yüzün
Artık ebede kadarda küsüm
Hayatla yaşamla sevdayla ve kendimle
Başladığında sebep bittiğinde sonuçtu renkler
Kör bir kuyu boğduğun kuyunun suyuydu renkler