Renkler Şiiri - Hakan Pomakoğlu

-her meyvenin tadı renginde saklıdır-

(I)

Bir sonsuz mavi...
Küme küme beyazlar...
Bir kömür karası...
Metalik damlalar...
Bir de başak sarısı ki
Günde iki öğün
Çepeçevre morlar...
Ve çepeçevre kırmızı...

Nihayetinde bir avuç gökyüzü
Uçtu gitti...

Dalga dalga yeşil sonra
Yavruağzı arası... turuncusu... pembesi...
Boz-bulanık ya da baştan başa hâki...
Ve daha sayamadığım pek çoğu...

Nihayetinde bir avuç toprak
Çürüdü gitti...
.
.
.

- renklerin tonları gibi tatları da farklıdır-

(II)

Ve renkler dondu
Şimdi mavi de bir başka yeşil de...
Sarısı... siyahı... kumralı da öyle...
Sımsıcak ya buz gibi...
Ya bu renk cümbüşü içindeki bigânelik?!
Bomboş doluluk...
Ve dopdolu boşluk...

Aslında her biri bir dünya ya
Göçtü gitti...

Ve renkler mahkum
Gökkuşağı haram
Bir de bu yetmezmiş gibi
Küf kokulu şu kör hengâmede
Bir kuru gürültüdür
Yürüdü gitti...

"Ne olursa olsun, renkler solmayacak!"
.
.
.

- ne olursa olsun, renkler solmayacak-

(III)

Hiç mümkün mü ki yeşil
Mavi ve sarı yoksa
Ya turuncu... ya pembe...
Kırmızı renk yerine konmazsa

Hiç mümkün mü ki beyaz...
Yudumlanmadan "sevdâ"...
Ya da ebemkuşağı rengârenk
Islanmadan?!...

Ne hakla ki aşk yerine nefret
Muhabbet yerine kavga
Ya nedendir aklı gönle saymak
Ve ille de gönlü akla...
Ne hakla?!...

Dedim gitti.

Samsun, 1996