Renas Burhan Demircan Şiirleri - Şair Re ...

Güvercinölüsü mavisiydi sağlık ocağı duvarı
Ve
Dökük sıvasında patlıyordu Cezayir güneşi.
Kraft kâğıtta mavi bakan paltolu Atatürk haricinde;
Üç kişiydik;
Mavi önlüklü kadın,

Otuz iki bin kilometre uzakta bir ayna parlamakta
Yansır beyazına gömleğimin zerdüş sarısı ışık
Sakalımda günahkâr Pers kraliçesinin şehveti
Uzakların yaklaşamayan ufkunu görüyorum
Ve gözümün bebeğinde
Ziggurat tapınaklarının tuğlalarını parlatan güneş, gittikçe büyüyor

Keftim je nezanîye we ey zindegîye
Hatiwîge vitin ke ey kare yê tu we, ewe yê ewî ye
Her kest divistî-direstî
Başigîni ey sênaryo hest-î?
Yanna, qet nîyest-î?
Zindewîyin de wişenamey min dîyataye we çe manayî ke

Dudaklarında bir Meryem Ana susuzluğu:
Tuz
Bin dokuz yüz yetmiş dokuz Vatikan'ında
Öldürülen Bağdat'lı gastecinin gözlerine
Yansımaktaydı kül mavisi gökyüzü
Ki süzülen tutuşkan güvercinlerin ahlaksız ötüşlerinde

Mezolitik çağdan kalma taşa vururken devâsâ Millennium Güneşi:
yirmi birinci asr şafağının
bu sefil,
bu çetrefil
ve bu atlassabahı sarısı
atmosferinde;

Ben, İsa'dan sonra Sinope'nin yosun tutmuş surlarında
gözlerimi açtığım vakit;
İskenderiyye yakılalı 16 yüzyıl
Cihan Harbi biteli yarım asır,
Sovyetistan dağılalı 3 koca yıl geçmişti.
Ne Aramî harfle başlıyordu ismim,

Duvarlar;
Yalnızlığın suçunu üstlenen
Kader mahkûmu dört garibandı...

Öyküler okumalıyım sana Ferda,
içinde papatyaların, kuzuların, çocukların kurban edilmediği;
Rapunzel'in hapsedilmediği,
Pamuk Prenses'in ölmediği,
Kibritçi kızın ısındığı,
Alice'in kaybolmadığı

Ve halafî güneş, yakıyordu tuğlalarını kadim Endülüs'ün,
gözlerimde kızardıkça argonî günbatım
acı bir Cezayir tütünü sarıyorum saman kâğıda
ki seni kahırrengi tüteyim
ağır ağır sindireyim zerdüş sarısı gömleğime,
tenime..

Le ser kwiçikeli kwêne yi Parîs ey nüsta hewî;

“Tu, desgiriyê mirdinîye yê.”
Mirdinîye, de rûwelgeli kitîwgeli pîrûz: sî estin
Mirdinîye, de vitingeli mêrikel: hewsanig estin
Je pat