Reis Şiiri - Mehmet Cıngır

Seni sevmekte görmezken hiçbir beis
Nasıl büyüttün yüreğimde nefreti be reis
Yüreğim ölesiye severken seni,
Nasıl da ittin kenara bir mülteci gibi beni?
Sen kanarsan reis,hiçbir şey yok,
Başkası kanarsa yağar sırtına binlerce ok…
Kırdırdın insanı insana reis,
Biri aç,biri tok.
Yürürken bir sevdanın peşinden
Bir kırmızı rüya ile uyandık,
İkimiz de nasıl aldandık?
Sen ona,ben sana reis.
Okyanus ötesinde dururken ayak izlerin,
Nasıl yaktı seni seven denizleri gözlerin?

Yakacak bir gün okyanusu mazlumların âhı
Neydi denizlere akan ırmakların günahı?
Kuşanınca dağların yükünü bir adam,
Olur bir metre karelik hücreler odam.

Sen onu seviyordun
Ben seni…
Onun yolunu gözlüyordun,
Hep onu özlüyordun,
İkimizde nefret ettik,
Sen ondan,
Ben hem senden,hem ondan…
Neden tutup attın beni ensemden?
Dolanır durursun
Dünya kazan,sen kepçe;
Oysa benim iki gözüm
İki çeşme…

Bir gözün güneşte,bir gözün ayda,
Yaşarsın bin odalı sarayda…
Ekmek elden,su gölden
Gel keyfim gel!
Haberin var mı sırtına giyeceğin kefenden?
Melekler gelecek hem sağından hem solundan,
Hesap soracaklar yaptıklarından
Ve yapmadıklarından…
Kar yağdı üstümüze o uğursuz geceden,
Islandı saçların o gece inceden
Saman sarısı…
Bende kalp ağrısı…
İkinizin yaptığı düello yüzünden,
Biz de aldık payımızı hüzünden.
Bir temmuz ortasında kapladı,
Ülkemin ufuklarını karanlık bir sis.
O karanlık gecede haykırdı reis:
“Herkese hayırlı geceler,
İnin sahaya çözülsün bilmeceler…”