Rapunzel Saçlarını Örerse Şiiri - Ayşe Uçar

siz bayım;

hep beni gül dalında diken sandınız
o yüzden
ellerinizin ırağında sevdiniz
gölgeli güneşlerde kuruttunuz ıslak tenimi
kanayan gözlerimi ise fecrin uzağına…
karanlığınız mı aydınlık, aydınlığınız mı karanlık
hiç bilemedim

kelime kıvrımlarınızın ustalığında vururdunuz hecelerimi
dilimi ısırırken düşüncelerim, dudağımda paslı kelepçeler
ketum geceler gibiydi durgunluğunuz
mehtapsız gecelerde küskün göller gibi
ahraz ve ıssız…

ah bayım! ...
hiç inancınız yoktu aşka
kurak mecralarımı ıslatan bir damla yaşınızda
Asya çöllerinin tuzunu basardınız yaralarıma
dökülen kabuklarımı Kızıldeniz’e…
bense her erguvan kokulu sabahı siz sanırdım
güneşin gözlerinin alazını da…

her gece Rapunzel’in saçları gibi uzatırdım
hayallerimi kucağınıza...
siz bayım, hiç gelmezdiniz!
bense her dolunay boğulurdum
suskunluğunuzda….
....

yine de ben
uzağınızda sizi ölürcesine …

(25 / 04 / 2011)