Raporsuz Veli Şiiri - Akın Akça

Aldılar raporsuz veledi içeri,
bir çay ikram ettiler yaka paça israrlarla
Karanfil'de, şu kenardaki kafede.
Dumanaltı yortusu insanlar,
saldıracak bakışlı garsonuyla bile aacayip.
Ama ordaki raporluların bakışlarından
da anladı bir sebebi kendisinin olabileceğini.
Demek az sonra ve/ya da
fırsatını bulsa kendisini yaka
paça içeri davet edenler için:
Kovulma, düşünce olarak bile hiç hoş değil.
Rahatsız edici, insanlıktan utandırıcı.
Aklı ermeyenlerle ve
gönlü hoş olmayanlarla neden otursundu ki.
Aldı çıktı, kendi raporunu, beenini..
onunki, buydu.
Bazı takalar gördü ana caddeler üzeri.
Bindi o otobüslerden birine.
Gitti Gölbaşı'nda dingin sazlara karşı
patatesli ve peynirli
bir gözleme eşliğinde gözlem çayı içmeye.

Baktı elindeki raporlara.
! Belki, burda rahatça, sazlara karşı,
kulağını hediye etmezdi Gaugin'e.'
diye içinden geçirdi hayıf, Vince Gogh'a dair.
Birden gülmeye başladı.
Issızın Bilkent Doğu yolundaki
revirinden az daha çalışmaya çalışmak
amaçlı toplanmış sanduka bir kaç eski mukavva.

'Veli nimetimizdir! '
diye kararlı geldi garson.
Üzerinden milyonlarca bıçak darbesi
geçtiği anlaşılan bir buz paten pistinde,
porsiyonda alüminyum buruşturulmuşu
lösemisiz-lahmacun çanağa
bıraktı bahşişi ve çıktı gitti.
Öncesinde, bir an, kendi yüzünü gördü;
kendisi, akisinde jelatinin beliren...

Artık, Ali kadar Veli de olmuştu,
kendi kendisine diye diye gidebilirdi:
Su katılmamış Aliraporsuz Veli,
'Ali veli kırkdokuz elli! ...'