Randevu ! Şiiri - Arif Sönmez

Randevum vardı,
Hayatla görüştüm bugün,
Yana döne beni aramışsın,
Nedir mesele? dedim...

Sürekli hata yapıyorsun dedi..
Bak bu böyle gitmez,
Ne yapmaya çalışıyorsun? sen dedi..

Kendim olmaya çalışıyorum dedim...
Vicdanıma ters düşen hiç bir şeyin
İçinde olmamaya çalışıyorum...

Ama kaybeden hep sen oluyorsun ,
Dedi hayat!
Bak dedi, sen akıllı, becerikli
Donanımlı bir adamsın,
Böyle insanlar kazanan tarafta hep,
Sen de aralarında yer almalısın ...

Benim kazanmadığımı,
Kim söyledi ki sana ? dedim.

Saçmalama! dedi hayat....
Bu mu kazanmak dediğin..?
Senin eline su dökemeyecek olanların,
Onda biri bile olamaz,
Yaşadığın, gezdiğin, içtiğin, yediğin...

Bak sevgili kardeşim, sevgili hayat..
Büyük yanılıyorsun...
Bu söylediklerin demode,
Klişe bakışlar... Ayrıca,
Sen onlar kadar olamadın dediğin,
Dediğin, örnek gösterdiğin kimseler,
Vicdanları huzurlu mu acaba?
Üzerine basarak yükseldiği basamaklar
Yüzünden rahat uyuyabiliyorlar mı sence?
Ruh sağlıkları yerinde mi?

Bak sana bir şey diyeyim mi?
Ben ayrıca kazandım da..
Namerde muhtaç kalmadım,
Geceleri rahat uyuyabiliyorum,
Elimden geldiğince dokundum insan hayatlarına,
Sanatla uğraştım, kültürle uğraştım,
Matematik ve teknoloji ile ilgilendim.
Okudum, yazdım,
Gezdim, tozdum da...
Çok yer gezdim,
Çok da insan tanıdım mesela..

Dolu dolu bir hayat sürdüm,
Etrafımı aydınlattım kendimce...
Sen bana dibinde ışık yok diyorsun...
Asıl baksana etraftaki aydınlığa...?

Haydi hayatım,
Görüşme çoktan bitti,
İkile artık,
Koyul kendi yoluna...