Randevu Şiiri - Gülhan Özkara

İnsanın son randevusu
Ölüm meleği iledir
Ama bilemezsin
Nerede nasıl öleceğini
Belki bir yolda yürürken
Bir araç çarpacaktır sana
Bir trafik kazası da olabilir
Şiir yazdığı masada da ölebilir insan
Evinin içinde de ölebilir
Bir deniz kenarı bile
Dahildir bu ihtimale
Çatıdan boşalan
Bir Marsilya kiremidi bile
Az şey değildir hani
Kalbini sıkan kelepçeler de
Ölümün olabilir
Ölüm karizmasına bakmaz adamın
Hindistan’da bir dublör
Saçlarını başının üstündeki
Bir gergi teline bağlamış
Ayağının altında da
Tabii başka bir ip
Kaymak marifetiyle
Irmağı geçecek
Allah kelebini dolamış bir defa
Saçları sıkıştı önce bizimkinin
Sonra ayağı kaydı ipten
Çok sürmedi hemen öldü
Bu kadar karizmatik
Bu kadar cesur adam
Nasıl ölür dersin deme
Buna vakit demişler
Senin dünyanı değişmene ait
Ol vakt erişir
Ve sen bir şekilde gidersin
Allah’ın sıyanetinden maada hiçbirşey
Kurtaramaz seni
Ölüm karizmasına bakmaz adamın
Elektrik de öldürür adamı taş da
Dalgınlık da öldürür adamı telaş da
En çok da düşüncesizce
Yapılan işler
İş açar başımıza
Yanan bir ateşin
Rüzgarın hızı ile ilişkisi vardır
Kuru otların tepelerini yakarak
Rüzgar
Ateşi çok ötelere taşır
Yanan ateşi azdırır
Şaşırıp kalırsın
Bu yangın nasıl yayıldı diye
Şaşırırsın tabi
Rüzgar ateşin üzerinde
Başka yerde durduğu gibi durmaz
Şişe meselesi hani
Şişede durduğu gibi durmaz
Diyorlar ya ondan
Ölüm, saçılmış bir tohumdur
İbrahim’i yakmadı ateş
İsmail’i kesmedi bıçak
Ey ben ölmem diyen alçak
Hak’tan başka muin var mı
30 Nisan 2013