Ramazan Özütürk Şiirleri - Şair Ramazan ...

Ayaklarım yılgın, acılar çeker
Beni yoldan eder sevda treni..
Gönlümün köşküne ayrılık eker
Beni yardan eder sevda treni..

Ayrılık garından koşar yarına

Yine bir telefon sesiyle kör-kütük sarhoş
Yine kadehlerde yudumlanan şarap oldum..
Sabahın erken saati ne sade, ne de hoş
Yine terk edildim, gündüzümle harap oldum

Kaf dağı aşınmış ayak izinden
Rengini kaybetmiş doruk Fazilet
Birkaç çakal yol gösterir tezinden
Çirkefe boyanmış doruk Fazilet

Yürekte kalmamış sevgi ve şefkat

Kardelenler sarmış gönül dağını
Tanrının sevdiği kul gülsün diye
Çift düğümle atmış yürek bağını
Ayrılık hasreti çekmesin diye

Okşadı yüzümü ince bir rüzgar

Gel dostum, közü sönmez ocaklarla
Gülsün aşımız, gülsün atan seninle
Dört koldan yurdu sarmış kucaklarla
Gülsün toprak, gülsün vatan seninle

Gittiğin gündüzdü, geldiğin gece

Kardeş kültüründe yalnız bir portre
Çerçeve yanıyor, ağlayan sensin
Sınırın nerede, ölçmüyor metre
Rakamlar kanıyor, ağlayan sensin

Kaybolmuş ezginin yanık notası

Önce selam olsun söze başlarken
Beyinde fikirler yeşermedi gör..
Hiç zahmet olur mu haber yazarken
Kâğıt hazır, kalem becermedi gör..

Dostum, sen gurbete çıktın çıkalı

Sorma dostum, yine bağrım yaralı
Fukara perişan, yoksul perişan..
Her tarafta sahte sözler sıralı
Mazlumu ezdiler, kullar perişan..

Yine kar yağmadı Hasan dağına

Korkmadan atıldım coşkun denize
Uzattım elimi, dalgalar meşgul
Yol alıp zamandan gelmişim göze
Tarota inanmam, nazarlar meşgul

Denize düşünce us'a sarıldım

İlmin dünyasına girdiğim andan
Sevgi değerini öğrettin bana..
Kalbe nakış nakış ilim dokurken
İlmek atmasını öğrettin bana…

Daim bağlı kaldın altı ilkeye