Rahmetli Babaannemin Öğütleri

Babaannem; Anadolu çocuğu, Anadolu kızı, Anadolu gelini, Anadolu Kadını.

Babaannem ile yıllar yılı beraber yaşadık. 25 yıl yatalak olarak hayatını acılar içinde sürdürdü. Sonra dayanamadı sancılarına onu kaybettik. O şimdi gökyüzünden çocuklarını, beni ve diğer torunlarını izliyor.

Bir çok hayat hikayesi ve yaşanmışlığı vardı. Yazmaya kalksam yüzlerce şiir ve kitap ederdi. Onun en çok sevdiğim yanı bilgeliği ve mücadelesiydi...

Bana hep 'karakızım' derdi. Çok da düşkündük birbirimize. Okumamı çok istiyordu. Büyük adam ol derdi hep. Büyük adam oldum... Adam gibi adam.
Ama o göremedi torunun bu halini. Lise diplomamı alıp eve geldiğimde aynı gün babaannemi kaybetmiştim. İlk o görecekti torununun diplomasını ve ondan sonra gelen hayat başarılarını ama göremedi. Büyük adam olmak; hayatın en başından sonuna kadar acılarla yaşayıp, hayata meydan okuyup, dimdik ayakta kalabilmekti... Bugünler de daha iyi anlıyorum babaannemi...

Yaşlıydı ama hayat tecrübesinden dolayı büyük büyük laflar ederdi. O zaman
çok fazla anlamıyordum bana söylediklerini. Çünkü hayatla burun burun gelmemiştim ve söylediği hiçbir sözün hayatımda tam karşılığı yoktu...

Yeni yeni anlıyorum hayatı... Ve sözlediği her bir sözü, hayatımın yapı taşı oldu. Babaannemden öğrendim büyük sözü dinlemeyi. Belki de büyüklük buydu... Büyüğünü ezip geçmeden, kendi doğrularınla da yaşabilmek. İkisinin ortasını bularak. Ama kırmadan, ama incitmeden, ama yaralamadan, yara almadan. 'Yanlış yaptın' derken, bende 'yanlış yaptım' diyebilmek...

Aslında onun öğütleri bir çoğumuzun hayatında ki bir çok insanın öğütleriydi.
Meselâ derdi ki; karakızım kapına geleni kim olursa olsun asla geri çevirme.
Düşmüşse sende tekme atma, elini uzat onu ayağa kaldır. Ayakta dimdik durduğu ana kadar başında bekle ve sonra arkanı dön ve git. Asla kapını çalandan dostuna da, düşmanına da anlatma derdi. Bu sözü hiç aklımdan çıkmadı hayatım boyunca uyguladım. Ama babaannemin unuttuğu bir şey vardı ki belki söylediği kadar önemliydi. O insan bir gün nankörlük edipte hayatta karşıma çıkan bütün kapıları yüzüme kapatmaya çalıştığında ne yapacağımı söylemedi bana... Belki de büyük adam olmak bu sırrı çözmekti.

Ve sonra derdi ki; karakızım çocuksun sokakta oynarken asla ayağına gelen toplara tekme atma onlar pire gibidir sen vurdukça zıplarlar ve çoğalırlar. Sen git ip atla. Atla ama ip üstünde değil ipin altında. İpin iki ucu da sende olsun, kimseye verme ipin ucunu. Verirsen daha ne kadar ip atlayacağını bilemezsin. Her zaman ipin ağzında ve ipe tutunarak yaşadığını unutma. Çekeceksen de kendi ipini kendin çek. Peki hayat bir ipin altında tek başına atlamakla geçer miydi? Mutlaka ipin bir ucunu isteyen olacaktı. İpin kaçta kaçı bende olmalıydı ki ben istediğim gibi atlayabileyim ve güvende olabileyim. Belki de büyük adam olmak bu sırrı çözmekti.

Yine derdi ki; karakızım asla öfkeyle, nefretle yaşama. Her şeyi ve herkesi
sev. Taşıdığın o yürek sevmen için atıyor. Her şeyden önce yaradanı sonra yarattıklarını sev. Asla sinirliyken, morelin bozukken bir işe elini atma.O işten
bir hayır gelmez, bekleme de... Öfkeni ve nefretini kapı ağzında bırak gidip geldiğinde çiğne. 'geldi hırs gitti kelle, indi hırs hani kelle' bu sözümü de unutma derdi. Tamam öfkeyle hareket etmeyeceğim, nefret taşımayacağım.
Hırsımdan bir şey yapmayacağım. Peki insanların hırsları olmasa bir yerlere
gelebilir mi? Bu hırsın bir dengesi var mı? Ne kadar hırslı olursam ve ne kadar denge de tutarsam kellem koltuk altında değil de güvende olur. Belki de büyük adam olmak bu sırrı çözmekti...

Düşünüyorum da babaanne seni ben ne kadar erken kaybetmişim. Şimdi hayatta olsaydın belki bu sırları çözmem de bana yardımcı olurdun. Erken doğruyu bulurdum. Belki de senin istediğin buydu. Başını ve ortasını söyleyip
sonunu getirmemekti bütün sözlerinin. Bütün sırları benim çözmem gerektiği konusunda haklısın. Sırları sen çözseydin benim anlatacak, yazacak ve söyleyecek tek bir kelimem dahi olmayacaktı. Hayatı her şeyiyle yaşamak ve öğrenerek yaşamak güzel babaanne. Bana ait hiçbir kapıyı kapatmadım,
anahtarını denize attım. Herkese kapım açık. İsteyen kapımı çalar, isteyen çalmaz umurumda değil. Ama ben hayatım boyunca düşene el uzatacağım.
İp attında atlayacağım, ipleri elimde tutacağım, kimi zaman bırakacağım. Kimsenin ipini ben çekmedim, çekmeyeceğim. İpimi de çektirmeyeceğim.
Herkesi sevdim, sevmeye de devam edeceğim. İhanetler gördüm, sırtımdan vuruldum ama öfkemle, nefretimle yaşamayacağım. Bu kelleyi kimseye uçurtmayacağım. kellem olmasa nasıl dimdik ayakta durup kendimi savunacağım. Her şeye rağmen karşınızdayım, işte bu benim diyeceğim.

Sen rahat uyu babaanne. Senin torunun, karakızın büyük büyük laflar söyleyemedi çünkü senin kadar hayat tecrübesi yok ama için rahat olsun büyük büyük adam oldu. Seni çok özledim bilge ninem...