RahmeT Bulutları Şiiri - Sinan Karakaş

En son,altı asır önceydi,
Rahmet bulutları,Meryemin evine indi,
Coştu gönüller,coştu müminler,
Zaten beklemedelerdi,
Yanmış yürekleri sevindirdi,
Ancak,
İnen rahmete,ihanet edildi,
Rahmet,gökten geldiği gibi,
Yine göklere çekildi,
Gelmez oldu, rahmet rahmet inen bulutlar,
Rahmetten gazaba, dönüşüverdi,
Mazlumlar,mağdurlar çaresiz
Zulmün pençesinde,ezilmekte lerdi,
Çatlamış, şerha şerha olmuş, toprak misali,
Bir damla suyu,özlemekte lerdi,
Susuzluktan,toprak küle dönmüştü,
Rüzgarın önünde,sürüklenmekte lerdi,
Gözler gök yüzünde,
Eller duada,
Rahmet yağmuruna susamışlar,
Müjdeler beklemekte lerdi,
Bir kara bulut görseler,bağıracaklar,
Geldi geldi diye,
Sevinçlerini,gök yüzüne duyuracaklar,
Gözlerin,feri sönmüş bir şekilde,
Umutla, umutsuzluk arası,
Gök yüzünden, medet bekleyen mazlumlar,
Mekke’ye doğru akan,bulutu görüverdiler,
Mekke Mekke olalı,böyle bir bulut görmedi,
Dolaştı,Mekke’nin üstünde bir zaman,
En son, Aminenin evinde,yere indi,
Öyle bir yağmur, öyle bir nur indi ki yere,
Kainatı nura gark ediverdi,
Karanlıklar aydınlığa,
Kirler nura dönüşüverdi,
Bu nurun yankısından,
Mecusilerin ateşi sönüverd,
Kisranın sarayı çöküverdi,
Sava gölü kuruyuverdi,
Güneş gök yüzünde değil,
Aminenin evine iniverdi,
Hoş geldin ey gönüllerin dermanı,
Hoş geldin ey ruhların cananı,
Hoş geldin Nebilerin sultanı,
Hoş geldin ey insanların insanı,
Hoş geldin ya Resulullah,
Hoş geldin ya Habiballah,
Hoş geldin ya Şefiallah,
Sensin şems,sensin mah,
Güneş gibi,
Kıyamete kadar,
Sen olacaksın,
Sensin Hatemül Enbiya,
Elbette sensin bigünah.