Rahmet Şiiri - Cem Kamalı

Yağmur titriyor kirpiklerine değmekten,
Dağılmaktan korkuyor,
Aşktan ve sevgiden.
Nûr içinde yağarken,
Öyle ansızın,
Öyle birden,
Sevmekten korkuyor.
Toprağa kokunu çilemiş,
Ağaçlara yaprak döktürmüş,
Üzerine geceyi örtmüş,
Bir hayli yorgun,
Bir hayli soğuk,
Gecelerden daha kara,
Karadan daha görünmez,
İçinde binbir acıyı taşıyan bir gemi,
Yağmur..
Yağmur yağıyor bir şehre,
Sen bir elinde yediverenler,
Diğer elinle terkedilmişliği tutarak,
Yürüyorsun onulmaz iklimlere.
Bir iklim ki; yüzüne değip göklere esen,
Ve sen,
Bir elinle gülleri taşıyorsun,
Diğer elinle dikenleri yazıyorsun.
Akıbeti acı olacak bu yalnızlığın,
Yağmur yağıyor bir şehre,
Haberler hiç iyi değil,
Bu kez gurbetin değil,
Gecenin kokusunu sürüklüyor ciğerlerine.
Sen yürü geceye,
Gözlerinden süngüler fırlasın,
Kamasını çekmiş tüm yıldızlar,
Canına kastediyorlar.
Parmak uçlarında yürü heceleri,
Kimseler duymadan,
Yoluna çıkanlara aldırmadan,
Bırak yağmur yağsın üzerine,
Bırak ıslansın yüzün,
Yağan gözyaşın değil, yağmur olsun bu şehre.
Ayak izlerinden varacağım yanına,
Yakalanmadan bu kör karanlığa,
İçimi bir kenara bırakıp,
Bir yüreğe bürüneceğim.
Bir elimde papatyalar olacak,
Ve diğer elime,
Yüzünden çalacağım gülleri,
Bir salkım üzüm koparacağım ellerinden,
Ve kadere mahkum edeceğim kendimi..
(CMK)