Ragıp Özsinan Şiirleri - Şair Ragıp Özsinan

İki kişiydik biz bu bedende,
Biri çocuk diğeri korkak.
Korkak büyütmedi çocuğu,
Derdi bastırmaktı korkusunu.

On yedi yaşındaydık ikimiz,

Duraklarının yolunu kaybetmiş yolcu!
Mahir bir lütufla bekliyorum seni.
Yolların soğuk ve karanlık,
Gözlerine bakınca tanıyacağım seni.
Yalnızlığın en şerefli halini;
Yutamadım, icimden söküp atamadım,

Saklımdasın!
En mahrem korlarımda demliyorum yüreğimi,
Yalnız senin yokluğunda üşüyorum.
Yasaklarımsın!
Gelecektir elbet o hürriyet günleri,

Gözlerinle barışamamıştım bir türlü,
Kalbimin çarpışını duymak istedim.
Saçlarının dokusu beni aldı götürdü,
Ben seni nasıl seveceğimi bilemedim.

Senle tanımak isterken şehri yalnızdım,

Sana mı kaldı hayatın telaşı,
Otur bekle işte iki saat.
Bedava insanın zamanı yaşı!
Bugün için bir çentikte sen at.

Çınar altında beklersem kendini,

Rüzgar sert esti,
Ucunda duruyordu dalının,
Koptu süzülerek durmadan.
Başta düşmem dedi,
Uçarım şu arılar gibi.
Rüzgar alttan vuruyordu eteklerine,

Hani sen bana bir kere baktın ya,
Gökyüzü baktı sanki bana,
Ve sonra fısıldadı kulağıma
Uğultusuyla hatırlattı yalnızlığımı.

Hani sen bana bir kere baktın ya,

Önce kader sükut dedi;
Dinlenmelisin, yorma kalbini,
Huzurdur yalnızlığın temeli,
Sustukça temizlersin zihnini...

Sonra kader yenilen dedi;

Gel sevdayı paylaşalım,

Bir parça ekmekle suyu paylaşalım.

Gel acıyı paylaşalım,

İbrahim vardı, İbrahim...

Yırtık tişört eski ayakkabı,
Yolların gizemli ahbabı...
Ne varsa elinde avcunda,
Hepsini cebinde taşırdı.