Rafa Kaldırdım Kendimi

İşe yaramaz bir eşya misali rafa kaldırdım kendimi
değersiz sabahların aydınlığında
ve tam da kuşluk vaktinde.
Aldım karanlığımı ruhumdan avuç avuç
çaldım sabahlarımın suratına suratına.
Umurumda bile olmadı,
kopacakmış, ya da kopmayacaktış
fırtına.

Ben zaten bir fırtınaya adamışım gönlümü,
ruhumu, bedenimi,
öylesine bir karasevdadır ki; yemiş bitirmiş beni,
gövdemde dalım kalmamış, dalımda yaprağım,
madem ki; ondan bu kadar uzağım
öyleyse neye yarar içimdeki sevgi?
Neye yarar ruhumdaki bu heyecen?
Neye yarar bu bitmiş tükenmiş varlığım,
ve kendisini haberi bile olmadan
aradığım?

Suç mudur rafa kaldırmak anam-babam
bir çilelere pes eden ruhu?
Bir sabrını tüketmiş sabrı?
Erkekçe çekmek dururken
kahrı?

(ZAMANIN BİR DAR VAKTİ isimli Serbest Şiirler 'inden > 63-64/100)