Rabbime Sığındım Şiiri - İsmail Poyraz K ...

Sen gittikten sonra,
sığındığım hiçbir liman almadı beni içine.
Ne sokaklar dosttu artık bana,
ne de anılar, eski bir şarkı gibi içimi ısıtıyordu.
Oysa ben seni kaybetmekten korkarken,
kendimi de kaybetmişim meğer.

Sonra ellerimi açtım semaya,
yüreğimdeki yangını yalnız O’na anlattım.
Gözyaşlarım secdeye düştü de,
bir ben bildim, ne kadar yandığımı.
Ve her namazda, her duada,
acıdan arındı kalbim,
sana değil, artık Rabbime sığındım.

Şimdi sen,
yokluğumu hissetmeden yürüyorsun belki,
ama ben, yokluğunla kendimi buldum.
Sen gittin, ben secdeye vardım…
Ve anladım ki,
en büyük kaybım sen değilmişsin,
en büyük kazancım O’na varmakmış.

Her secdeye vardığımda,
gönlümde bir yük daha hafifledi.
Her duamda,
senin adını anmadan geçmeyi öğrendim.
Zamanla, içimdeki boşluk yerini huzura bıraktı,
çünkü artık yokluğuna değil,
varlığıma şükretmeyi öğrendim.

Sen gittin ve ben düştüğüm yerden kalktım.
Bir aşkın enkazında kaybolacağıma,
Rabbime sarıldım.
Eskiden seninle dolan yüreğim,
şimdi O’nun sevgisiyle aydınlandı.
Ve anladım ki,
insan en çok kaybettiğinde buluyormuş kendini,
en çok acıyla sınandığında,
gerçek huzura varıyormuş.

Sen hala eski hayallerde mi saklanıyorsun bilmem,
ama ben, her secdeyle yeniden doğuyorum.
Artık adını değil, O’nun adını anıyorum.
Ve senin bıraktığın boşluğu,
Rabbim’in sevgisiyle dolduruyorum.