Rabbim Olmasa Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Çocukken görürdüm kargayı,Sevmiştim.
Dört kere çok yaşarmış, insandan.
Cayıverdim sevmekten,
Küçümseyiverdim, küçüktü bedenimden.
Belli belirsiz dinliyordum “gakları,”
Kucaklarken gözlerim uzakları,
Terk ettiler sürüsüyle dev çamları,
Kırk tondan az değildi, kargalar.
Tavafa durmuşlardı ağaçları.
Ana, baba, bütün sülale kuşlar,
Dalları tartmadaydı, uçup konuşlar,
Gökyüzü hep kargalar, kargalar.
Kaplamasınlar gökleri diye korktum,
Yirmi bin kargada, kırk bin kanatla, kuşlar.
İyi ki, uçup gitti,
Uçtu kargalar.
Korkardım dönselerdi, milyarla,
Uyuyamazdı, korkulu rüyalar.
Dolsaydı her yer kargalarla,
Bir derbi maç kadar taraftar,
Belki bir şehrin faresi kadar,
Yerler altında yılanlarca,
Kovanlarda arılar kadar,
Ya da ovalarca aslan,
Uludağ kadar belki, dolsa ayılar,
Ne fark eder bir deniz “jaws” olsalar?
Ya da tam bir şehir, köpek,
Evler dolusu, kedi olsalar,
Sinekler uçsa tonlarca başımda,
Yüzlerce ton akrep dolaşsa, tabanda,
Ve hepsi temelden düşman olsa,
Nerelere sığınırdık, Rabbim olmasa?