Rabbim'in sevinci Şiiri - Mehmet Çiftci

Devesinin yedeğine her şeyini koymuştu,
Issız çölde bir başına revan oldu yollara.
Yollar çetin hava sıcak yolcu da yorulmuştu,
Dinlenmek istiyordu dayanmak zordu zira.

Bitkinlikten uyku çöktü sızdı olduğu yerde,
Uyandı bir süre sonra susuzluktan yanarak.
Yedeğine su almıştı ama devesi nerde?
Deve yoktu etrafında bakındı kıvranarak.

Bir telaş kapladı onu, endişe sarmaladı,
Koşuyordu dört tarafa bir deli tay misali.
Kaybolumuştu ümidi takati de kalmadı,
Kendi kendine söylendi deve kaçmış olmalı.

Bir ağaç gölgesi buldu uzandı oracıkta,
Hem aç kalmış hem susuz hem yorgun hem dermansız.
Nereye giderdi deve neden yok ortalıkta,
Tekrar kapandı gözleri bitkinlikten ümitsiz.

Uyudu zavallı adam, daldı yine bir süre,
Sine’dir bu Arapça da ne uyur ne uyanık.
Naçardı bu garip yolcu boğulmuştu kedere,
Uyunur muydu rahatça aç susuz içi yanık.

Açtı gözlerini sonra başucunda devesi,
Dili sürçtü sevincinden “sen kulumsun ben rabbin;
Deyiverdi düşünmeden sevinci ve hevesi,
Oysa diyeceği şuydu “ben kulunum sen Rabbim”

Kul tevbe edince Allah işte böyle sevinir.
Sözler benim ise de manası peygamberin.
O merhamet sahibi Ğafur, Rahim bilinir.
Tevbe etmeden ölene altı çetindir yerin.