Rabbe Yakarış Şiiri - Yunus Öndoğan

Ey Yüceler Yücesi:
Ne göktesin ne de yerde,
Dünyayı zatına eyledin perde.
Tecellin ezelden yazılmış kaderde.
Levh-i Mahfuz'a adı düşen kullar,
Bazen sevince yürür, bazen de derde.

Şüphem yok azametinden:
Kalu Bela'da, dünyada ve mahşerde,
Sensin bir tek olan,
Şanı yüce Allah.
Yarattığın her şey adedince eyvallah...
Lakin bu hayat zor,
Bir yanda dünya ve içindekiler,
Öte yanda belalı nefsim.
Öyle yokuşlu bir yol ki;
Rabbim! yetmiyor nefesim.

Beni bul diyorsun:
Dünya denen bu karanlık delhizde,
Rabbim! nasıl kulaç atayım?
Bu uçsuz bucaksız denizde.
Hem yüzme bilsem ne çıkar?
Turi Sina'da Musa değilim belki...
Ama bilirim ki,
Denizler yol olur sayenizde.
Her şey sizin kudret elinizde...
Hem her şey de sen varsın,
Hem her şey de yoksun.
Bu nefsi emmare ve akılsız akıl,
Seni nasıl bulsun?

Sadece iyilerin sığınağı değilsin:
Ne olur Rabbim! sesime ses ver.
Meryem oğlu İsa aşkına!
Muhammed-ül Emin aşkına!
Ruhum iştiyakla önünde eğilsin.
Verdiğin göz seni görmüyorsa,
Sen söyle ne olur.
O perde mi yoksa göz müdür?
Perdeyi yırtan ceset mi öz müdür?
Ben aciz, ben hakir ve fakir,
Sen yüce, ulu ve zenginsin.
Sen ki enginlerden daha enginsin.
Affetmek senin şanındandır.
Ne güzellik varsa alemde,
Hep senin yanındandır.

Peygamberler, melekler evliyalar:
Avam, havas, günahkâr ve eşkıyalar,
Senin mülküne ne katabilir?
Ya da mülkünden ne azaltabilir?
Öyle yücesin ki yok dengin,
Her yerde senin gölgen,
Ve her gölge de senin rengin.
Evet ben pişmanım Rabbim!
Yaptıklarımdan değil,
Yapamadıklarımdan da değil,
Seni tanıyamamaktan,
Seni arzulayamamaktan,
Seni layıkıyla sevememekten pişmanım.
Bağışla ne olur,
Bitsin artık bu acım,
Rabbim! rahmetine,
Her zamankinden daha muhtacım.
Yunus Öndoğan