Pusudaki Hüzün Şiiri - Suna Doğanay

Birbirine sarılmış iki yaşlı çınar,
Parkın ortasında yalnızdılar.
Akıldan çıkmayan mezar yazıları gibi.
Geleceğin hışmına uğramış gibi
Ağaran saçlarında iki ömürdü yaşayan.

Acı bir suskunun kırıntılarıyla,
Dertleşiyorlardı aynı geçmişi paylaşarak
Aynı hayalleri derinden yıkıp,
Sisli bir kış sabahının tam ortasında
Sığınmışlardı anılarda saklı limanlara

Bıraktım kendimi onlarla yer değiştirip
Çivilendi bakışlarım tozlu aynalara
Pervasızca ve cüretkar bir vitrin camında
Onları izledim, mevsimsizdim.
Yarın neler olacak, yarın var mı yaşadıklarımızda?

Kilitlenecek gözlerim, duvarlarda sırıtırken gölgeler
Belki bir ses arayacağım düşle yaşam arası.
Aradığım düş, beklediğim ses bir tınlama olacak belki
Yaşam yalnızlık, özlemse beklemek.
O ses, gelecek mi düşüyle silinirken hayallerim

Kavrulacak yüreğim bir ayak tınlamasının hasretine.
Bir çıtırtı, bir kahkaha, ya da bir çığlık.
Daha seğirmeye başlamadan gözlerim,
Anıldığımı düşünüp, avunacağım belki de.

Burkuldum yarınlara dönük iç çekişleriyle
Gözlerim camda, resimlerde isyanları yakacağım
Kırılacağım yaşayan ne kadar hüzün varsa hepsi için
Toplayıp bayram arifeleri hüzünleri, kanayacak yüreğim
Yağmurun bile yıkayıp temizleyemediği

Gitsem de, kalsam da, çatlasam da sabırsızlıktan,
Kimse görmeyecek denizlerimi.
Sorma nedenini, sorma yorgun uzaklarımı.
Çağlayarak, pusuda bekleyen hüzünlerimi sorma.
Çünkü yüreğime akıtacağım bütün yalnızlıkları

“Ben seni yaşayamam çocuğum.
Ama sen,
Yaşayacaksın belki beni.”