Pusu Şiiri - Özlem Şahin

Dört yanıma pusu kurmuş
suratını bile görmediğim,
tanımadığım,
‘insanım’ diye yaşayanlar.
Ne isterler senden, benden bilmem.
Ne isterler karanlığı aydınlatmaya çalışan mumdan?
Ne isterler bizi biz yapan Cumhuriyet’ten?
Nesi yanlıştır laik olmanın?
Kime zararı vardır demokratlığın?
Daha güzel bir dünya için çıkmadık mı yola?
Yıllar yılı bu topraklar üstünde kardeşçe yaşamadık mı?
Ne oldu dostlar bize,
Birileri birilerine neden kıyıyor?
Birileri laikliği neden kaldırmaya çalışıyor?
Osmanlı’nın küllerinden kurmadık mı bu Cumhuriyeti.
Şimdi ne oldu,
Neyi ters geldi de, yıkmaya
Ülkeyi geri götürmeye çalışıyorsunuz?
Uyan Türk halkı!
Uyan,
Uyan.
Bu ülkede yaşayan,
Bu ülkeyi vatanı bilen tüm halklar
Bırakın artık din, dil, ırk, mezhep, siyaset ayrımlarını.
Bırakın.
Bakın,
Dört bir yanımıza pusu kurmuşlar.
Bizim evlatlarımıza bizi vurması için silah verip,
Onları kandırmış, beyinlerini yıkamışlar.
Düşman belli, yapan belli
Yaptıran belliyken;
Bu durmak, içine kapanmak niyedir?
Düşman güçlüyse
Onurumuzla, vatanımızı savunarak ölürüz.
‘Konu vatansa gerisi teferruattır’ diyen neslin evladıyız biz.
Düşmanın gücü yeter mi vatan sevgisini yıkmaya?
Yeter ki dimdik duralım,
Yeter ki, ‘önce vatan’ diyelim.
Gerisi gelir.