Puşt Şiiri - Kolay Adam

Puşt güldü.
Avurtuları bir burgaç halini aldı.
Dudakları yayıldı ablak suratında.
Pos bıyıkları şahlandı.
Burun delikleri kasıldı puştun.

Puşt yürüdü.
Çamura bulanmış potinleri sıvadı kaldırımı.
Bir karınca boğuldu ıslak toprakta.
Geceden kalma yağmurun çamuru doldurdu uzuvlarını.
Vicdanı acı fısıldadı ruhuna puştun.

Puşt hiddetlendi.
Sık kaşları büzüldü.
Gözleri kısıldı.
Anlı buruştu.
Gururu inicindi puştun.

Puşt küfretti.
Veletler ayıpladı kikirdeyerek.
Kocakarı biberi değdi diline.
Töre gücendi.
Ateş aldı zihni puştun.

Puşt düşledi.
İçin için tanrıya feryadını haykırdı.
Sövgüler doldurdu vadiyi.
Köylü nefret salyaları saçtı.
Ateşe verildi ruhu puştun.

Puşt öldü ve gördü puşt,
Azrail tırpanını hiçliğe emanet etmiş.
Tanrı kusursuzluk paradoksuna hapsolmuş.
Üvey evlat edinmiş inlanlığı tanrı.
Hiçliğe çekilmiş dostum,senin puşt tanrın.