Puslu Dağlar Şiiri - Mihrican Tunç

Hasretin en sızılı halinde
Yollardı beni sana getiren
Zamansızdı gelişin, amansızdı gidişin
Cevabın yok demek?
Hasret sancısına

Yollar kanayan yaramdı.
Susarım, tutarım kendimi
Yollara atarım kimsesizliğimi
Kavurur kalbimi hasret ateşi.

Düşlerim, gülüşlerim bir papatya narinliğinde
Rüzgar savurdumu uçar
Ben düşerim yollara,
Umudum gölgem olur yanım da

Su yerine susuzluğu aramaktayım
Her söz bir yangın ,her kelime bir oktu
Ne gitmesi ,ne söylemesi
Ateşten bir toptu ,önüne ne çıksa kül olmakta

Özlemlerim, boşluğa atılan kuru çiçekler gibi
Serpe serpe dağılıyor
Hayallerim ise Acının koynunda
İçime güneş doğmaz oldu senden sonra

Selalar okunur benim için
Göz yaşlarım buğulanır ,
Boz bulanık sular da
Oysa çok uzun yollardan geldim sana.

Ne sesin geliyor artık uzaktan,Ne de nefesin
Nefesim yetmez oldu şu garip canıma.
Yalnızca Puslu Dağlar anlar beni,
Yumruğumu her sıktığım da.