Pürkandil Şiiri - Seyfi Karaca

Çıkar gelir de,
Sen bana kendinden
Camsız perdesiz seyranlar dolusu ıslıklaşır
Anlaşır olmuştan pürkandil
Çoktuk çok..yanacağı türkülere döşünü seren kilimler gibi
Herşeyin eğer eli değmişse iki katı olarak
Elimiz akrebin taşı altında kurgusuz saaatsiz
Kendi kanatlarına gizlendiğimizde yüreğimizi uçuran
Kelebek
Gün eğdiğinde eteğini, duvarlar boyunca içinde eğlendiğimi evlere
Sen olup
Hep gene sana dönen sözü içilmiş kutsal bir yemindir
Durmadan bilet kesip
Beni üstünden silmelere harcanarak azalsa da zaman
Gitmez bu yazı, çıkmaz o sızı
Alnımın akına aydınlığı vurmuş aşkın
Gönlümün burcu köşelerinde iz bırakan kokusu yanık
Kır çiçeklerin
Eğer takip edersen
Ya odalandığımız kırlangıcı yahut selamlaştığımız turnayı
Senin konuk severliğinedir aynımız
O bildiğin en sahici düşlerin senden başlayan yol kaçağı
Saklanacağı karanlıklara dalınca uzak
Ne yakın bulup kendimizin
En yalın yavanlarına sarılarak
Ve sen yaşadıkca ben ölsem..
Ölsem ölsem aşk der sonsuzca can canan
Ödüncünü alırcasına bize çok şey çıralıktan pürkandil
Yere,
Göğe ve yıldızlara teslim edilmiş hakkıyla
Aşk bizi bizimle can bedelinde doğar
Anlaşırız...

Seyfi Karaca...........Haziran / 10