Pürhali Huzuurcanın Şiiri - Seyfi Karaca

Göverip dalarında bostan olduğun
Ayva sarısına gündeğirimi sinerken mahsus
Buruk bir sahan...yokluğun yerine mahsus..
Nar tatlısı seyrik asmalar bağında
Aldanma sen gül kurusunda sustum diye
Tomurcuk hasretinde uyuyan beşikti
Bulut bulut gelmiş geçmişim
Yağmurun izleriyle sindiğin eşiği
Hiç inanılası olmayan zor şeylerden
Aklım adına ilişince birdenbire doyası güleç
İzinden uzaklaşınca hıçkırası şelale
Ayna tutuyorken kendine asi nehirlerinde hayat
Her garajda kendini yanlış yerde bulmaktan
Mahsus....rengini gökkuşağında ıslatan bahar gbi
Ay savuşuyordu gece karanlığından istifade ederk
Kaçak bir düşte akıp gittiğim vakit
Kalabalık bir yolcuydum sanki
Can canan beraberince misafirdik..mahsus...
Benden yana hiç kuşkun olmasın
Başladığı gibi bitmiyorsa da şu
Yaşamak denenliğin sevdası
Yok mudur ki sevmek diyince
Duruyor dökülüyor orda bütün yüküm
Kaygın şuncacık olmasın ömrümün ahdididir
Gelen de bir, giden de bir ne var ki misafirsem
Aynı sancıların içinde doğan aşkla
Hatırlı sevgilim...rahat olsun için
Ve benden yana kuşkun olmasın
Sevmek denen ülke bende
Kendi evinde buluştuğu
Pürhali huzurcadadır

Seyfi Karaca.........Kasım / 10