Prometheus'un Varisi Şiiri - Mesut Çiftci 2

Saatimin akrep ve yelkovanı,
Kovalıyor ömrümdeki her mutlu anı,
Göğsüme saplıyorlar sanki,
Keskin ve can yakan bıçaklarını.
Ölümüne yakın uyuz bir sokak köpeği gibi,
Yalnızım şehrin caddelerinde,
Tekmelenen bir gururlar kalabalık köşelerinde
Ve şehir,
Dişlileri pas tutmuş bir saat kulesi:
Her vuruş, her yankı, içimde kırık bir kemik sesi.

Bir kahve fincanında boğuluyorum,
Her sabah.
Ve her sabah
Buğulu camlarda asıyorum kendimi,
Güneş ışıklarını saplıyorum ruhuma,
Kafasına sıkıyorum tüm tatsız anıların,
Sanki hepsi zehir saçıyor umutlarımın,
İntihara meyilli bir gülümsemeyle,
Arasına karışıyorum insanların.

Kalabalığın ortasında,
Şehrin en şen kahkahasında,
Meydanında, caddesinde, sokağında,
Kışın soğuğunda
Ya da temmuzun sıcağında
Soluk bir mezar taşı gibiyim,
Harfleri silinmiş.
İnsanlar konuşuyor, gülüyor, ölüyor
Ve ben susuyorum,
Sustukça büyüyor içimde
Sonsuzluğun dikenli sarmaşıkları.

Gömlek cebimde kırık bir şiir taşıyorum:
Okudukça kesiliyor ellerim,
Kırılıyor bileklerim.
Kırmızı damlalar damlıyor
Beyaz sayfalara.
Umutsuzca bakıyorum,
Henüz var olmamış yarınlara.

Kaldırımların da dili var,
Fısıldıyorlar her gece:
Uzayın tüm uzamlarına hece hece,
Yaşam dedikleri çözümsüz bir bilmece,
Yok artık yardımlaşma,
Kalmadı imece.

Dünyayı sırtımda taşıyorum,
Prometheus kadar yorgunum,
Belki de onun mirası sorunum
Ve biliyorum:
Gündelik telaşlar içinde koşuyorum,
Bilinen sona,
Bilinmeyen bir yolda.

Geceleri,
Kendimi, pencereden dışarı bırakmak istiyorum:
Bir tütün dumanı gibi,
Bir yıldız tozu gibi,
Hiçliğe karışmak istiyorum.
Ama her sabah,
Başlıyor yeni günün ağıtı…