Prenses Şiiri - Ozan Oğuz

Siyah saçların benim için karanlık
Benim olmadan onlara dokunamadan
Güneşi kapatan bulutlar gibi
Ama güneşten daha parlak olan

Ve kaybolmuşluğum gözlerin
Umudun başladığı ve bittiği
Bilinmezliğe ve belirsizliğe çıkan
Bana yolumu şaşırtan
Bazen o kadar yakın ki
Bazen de bir o kadar uzak
Ama ulaşılamayan

Dudakların alev gibi ve tutkulu
Bir hareketiyle bile
Tek kelime bile etmeden
Sonbaharın derinden gelen sessizliğini
Tutkulu bir yaz akşamına çevirebilecek

Ve son olarak dokunuşun
Başta sıcaklığı hissettiren tenimde
Sonra tüylerimi diken diken edip
Rüzgarın serinliğiyle içimi titreten

Benim değilken, canım acırken
Aklımda, kalbimde
Ve bu şiirde olan
sadece sen…